ETKİNLİK 6
Ben FAS’lı bir çocuğun annesiyim. Doğumdan
sonra bebeğimin FAS’lı olduğunu öğrendiğimde kahrolmuştum. Dünyalar başıma
yıkılmıştı. Benim yüzümden küçük bir bebeğin hemde canımdan, kanımdan olan
kendi bebeğimin bu halinden ben sorumluydum. Aslında gerçek sorumlular annem ve
babamdı. Ben küçükken heyecanla açtığım, belki çikolata vardır diye umut
ettiğim o buzdolabında içkilerin sıra sıra dizildiğini görürdüm her seferinde.
Niye mi? Çünkü annem ve babam birer alkoliklerdi. Her gece içip sarhoş
olduklarını hatırlarım. O küçük yaşımda bir şey anlamıyordum fakat büyüdükçe
içkinin nasıl bir şey olduğunu, tadını falan merak etmeye başlamıştım. Annemler
içerlerken bende birkaç yudum almaya başlamıştım artık. Başlarda tadı çok
iğrenç geliyordu ama gün geçtikçe tadı güzelleşmeye başlamıştı. Bir yudum, bir
bardak, bir şişe derken bende bağımlısı olup çıkmıştım bu illet içkinin. Sonra evlenip
bir yuva kurdum. Bir bebeğim olacaktı. Eşimde alkol kullanıyordu. Beraber bazı
akşamlar içiyorduk. Resmen kendimi zehirliyordum özellikle o minik masum
bebeğimi. Ama bunun farkında değildim. Belki de farkında olmak istemiyordum.
Derken bebeğim FAS’lı bir şekilde dünyaya geldi. Çok üzgündüm ama artık yapacak
hiçbir şey yoktu. İşte bu benim hayatımda yaşadığım en büyük pişmanlığımdı.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder